Podłoże piaskowe – zawartość

Materiał wypełniający (uszczelniający)

Materiał wypełniający jest ważną częścią mieszaniny, jeśli pragniemy otrzymać mieszaninę zwartą (ścisłą). Puste przestrzenie między miałem kamiennym wypełnia się piaskiem, a między grubym piaskiem – drobnym piaskiem, pozostają jednak jeszcze nie wypełnione przedziały między drobnym piaskiem. Te przestrzenie mogą być wypełnione pyłem, dla którego ustalono, że musi przejść przez sito.

Z tej racji należy wziąć pod uwagę jako materiał wypełniający, w pierwszym rzędzie, cement portlandzki. W niektórych krajach w tym celu używają również: pył bazaltowy, mielony wapień lub łupek, a przy asfaltach szlakowych – lotny popiół z kominów pieców do spalania odpadków.

Przeważnie stosowany bywa jednak cement, jest bowiem tym materiałem, który najczęściej ma się do dyspozycji, jest przy tym produktem handlowym powszechnie w wielkich ilościach używanym i wreszcie posiada potrzebną ilość drobnych cząsteczek.

Wadą cementu jest jego wysoka cena, podnosząca niepomiernie koszt bruku, zawartość bowiem cementu w powłoce wynosi około 10% jej ciężaru. Przy używaniu cementu tańszego należy przede wszystkim zbadać jego drobnoziarnistość, ponieważ ustalono, że wraz z ceną podnosi się gruboziarnistość cementu.

Piasek szlakowy

Używanie szlaki zamiast piasku w Amsterdamie stosuje się w coraz większym zakresie. Rozmaite ulice wybrukowano już podobnym asfaltem i próby trwają nadal.

Zaletą szlakowego piasku po za jego dużą wartością jako materiału zastępującego piasek, jest to, że stworzył odpowiedni rynek zbytu dla szlaki ze spalonych śmieci.

Wydaje się, że wielkość ziaren i odpowiednie zestawienie mieszaniny ze szlaki nie są tak ważnymi czynnikami, jak przy używaniu piasku, to też przy doborze można być mniej dokładnym. Poza tym piasek szlakowy spoczywa mocniej, łączy się z sobą lepiej, a porowatość ziaren szlaki daje powierzchnię należycie wchłaniającą bitum.

Szlaka powinna być dobrze zmielona na pył tak, ażeby maksymalne ziarenka nie były większe od 3 mm.

Normom tym w większości wypadków można zadośćuczynić, aczkolwiek mielenie i przesiewanie jest dość kosztowne. Obecnie zakłady do spalania śmieci są zaopatrzone w urządzenia dostarczające od razu szlakę odpowiednią do robót asfaltowych.

Jak zaznaczono poprzednio, również w Amsterdamie zastosowano mieszaninę piasku i szlaki, jak się zdaje, z dużym powodzeniem.

Sita

Sita używane do określenia wielkości ziaren piasku, materiału wypełniającego itp., zawsze sporządza się według norm europejskich.

Grubość miedzianego drutu, z którego wykonane są sita, ma naturalnie duży wpływ na ich gęstość. Nawet przy bardzo drobnych sitach wewnętrzny wymiar oczek powinien być większy od grubości drutu.

Wyniki prób sortowania sitami mają duże znaczenie dla składu mieszaniny piaskowej, należy zatem zwrócić uwagę, aby używano sit dokładnych. Zamiast podawać grubość drutów rozmaitych rodzajów sit w setnych częściach milimetra, zalecają ufać tylko znajdującym się w handlu sitom normalnym.

Zawartość bitumu

Rozmaite rodzaje asfaltu piaskowego, jak to już poprzednio zaznaczono, potrzebują różnych ilości bitumu. Gatunki dodawanego bitumu również zależą od rodzaju asfaltu; tak np. do zwykłego asfaltu piaskowego potrzeba bitumu o przenikliwości od 45-55, podczas gdy do asfaltu szlakowego używają gatunków bardziej miękkich.

Przy używaniu Trinidatu ilości te ulegają pewnym zmianom, ponieważ materiał ten składa się z około 60% czystego bitumu i 40% drobnego wapienia. Ten ostatni składnik odgrywa rolę materiału wypełniającego, tak, że przy stosowaniu asfaltu trinidadzkiego nie trzeba już dodawać tych ilości drobnych materiałów, co przy użyciu czystego bitumu.

Zawartość bitumu w mieszaninie jest stale wyrażona w procentach suchej mieszaniny. W wypadkach jeśli ilość ta ma być procentem gotowej ciepłej mieszaniny, musi to być odpowiednio zaznaczone.

Aby móc osądzić czy mieszanina jest za tłusta, czy za chuda, trzeba posiadać wiele doświadczenia i fachowych wiadomości. Dlatego kto jest z tym obznajmionym, wystarczy zwykła próba tak zwana „Pat test”. W tym celu rzuca się na papier Manilla drobną ilość mieszaniny ogrzanej do 175° C. Po usunięciu mieszaniny, pozostawiony odcisk na papierze pozwala osądzić, czy zawartość bitumu jest dostateczna tj. czy mieszanina jest wystarczająco tłusta, czy też za chuda.