Ponowne użycie asfaltu

Dopiero przypadek wprowadza asfalt ponownie na widownię, że w r. 1712 poczciwy obywatel szwajcarski Jost zwraca osiadłemu w Szwajcarii lekarzowi nazwiskiem Eirinus, z pochodzenia Grekowi, uwagę na szczególny gatunek kamienia, znachodzonego w Ial de Travers, posiadającego małą twardość, dającego się więc łatwo obrabiać, a co dziwniejsze – palnego. Była to skała asfaltowa. Eirinus zainteresował się tym materiałem, odkrył jeszcze dalsze jego pokłady i rozpoczął systematyczne badania własności i składu kamienia, oraz sposobu zastosowania go na szerszą skalę w życiu praktycznym.

Eirinus przeniósł się później do Alzacji, gdzie kontynuował swe badania, on też pierwszy podał sposób wytwarzania i użycia tz. mastyksu asfaltowego, który przez długie łata stanowił jedyną formę, w jakiej asfalt wchodził do budownictwa. On wreszcie poczynił wiele doświadczeń z asfaltem, jako materiałem chroniącym przed wilgocią.

Prace jego wprowadziły asfalt do kombinacji konstruktora ido pracowni teoretyka, jemu zawdzięczamy odkrycie i właściwe rozpoznanie wartości tego cennego materiału.

Dalszym etapem w rozwoju znaczenia asfaltu było nabycie w roku 1802 przez hr. Sassenay kilku zakładów asfaltowych i urządzenie w Sayssel specjalnej stacji doświadczalnej wyłącznie dla tego materiału. Umiejętnie prowadzone badania i próby przekonały 0 wartości asfaltu, rozszerzyły znacznie zakres jego stosowania a równocześnie zapewniły świetne powodzenie fabrykom hrabiego. Zachęciło to oczywiście kapitał do przedsiębiorstw tego rodzaju powstał więc długi szereg zakładów nowych w Szwajcarii, Niemczech, Włoszech, Francji i innych.