Smołowanie

Uwagi ogólne

Istnieje cały szereg metod bitumowania powierzchniowego dróg bitych i innych rodzajów na-wierzchni drogowych. W pojedynczych wypadkach bitumowanie ma na celu głównie zabezpieczać drogę od kurzu, przeważnie jednak stosuje się również do konserwacji, aby uchronić powłokę drogową przed zbyt szybkim zużywaniem się.

Można zauważyć, że zwykła droga bita po-ciągnięta smołą bitumiczną staje się trwalszą i odpowiedniejszą dla ruchu szybkiego. Bitumowanie powierzchniowe, jeśli jest dobrze wykonane, w wielu wypadkach jest najtańszym sposobem utrzymania dróg. W razie złego wykonania jest tylko niepotrzebną stratą pieniędzy i trudu.

Od takich nieszczęśliwych wypadków może uchronić albo duże doświadczenie, albo odpowiednia wiedza techniczna. Dlatego też fachowiec bez trudu z góry może określić, czy smołowanie uda się, czy nie. Należy zaznaczyć, że trwałość bitumowania zależy nie tylko od intensywności ruchu, lecz również wielki na nią wpływ wywiera położenie drogi, jej stan, otoczenie i rodzaj powłoki drogowej.

Odnośnie pierwszego punktu uznają, że przy ruchu mieszanym ponad 1000 ton dziennie, bitumowanie powierzchniowe przestaje być celowe, gdyż rezultaty osiągane stają się wątpliwe.

Smołowanie dróg smołą pogazową

Najstarszym i najbardziej znanym materiałem używanym do bitumowania dróg jest zwykła smoła pogazowa. Rozsmarowywana lub rozpryskiwana w stanie ciepłym na drodze, stanowi dobry środek wiążący wierzchnią warstwę powłoki drogowej. Smoła przenika w głąb nawierzchni na kilka milimetrów, czasem nawet na centymetr i tworzy z materiałem pokrywającym miękką wchłaniającą kurz powłokę.

W wielu wypadkach smoła nie jest materiałem dostatecznie mocnym. Jest wrażliwa na zmiany pogody, wietrzeje i dzięki temu traci swoją wartość.

Smoła jest najodpowiedniejsza dla dróg dobrze zbudowanych, o przeważającym ruchu lekkim. Powłoka trzyma się wówczas w dobrym stanie, a zużywanie jej ogranicza się do warstwy smoły.

Do smołowania musi być używana smoła bezwodna, tzw. smoła preparowana.

Drugim warunkiem powodzenia smołowania jest sam rodzaj nawierzchni drogowej. Nie może zawierać ona zbyt dużo materiałów spajających, a przede wszystkim lepiszcz gliniastych. Powłoka musi być dostatecznie czysta, starannie zamieciona, ażeby smoła mogła przylgnąć bezpośrednio do powierzchni kamieni, a nie do warstwy brudu, która pokrywa kamienie i w czasie deszczu będzie rozmiękać.

Smołować drogę należy smołą o temperaturze od 110-130° C., skrapiając lub smarując nią powierzchnię. Skrapiać lepiej luźno leżące powłoki, które jednak nie mogą być nigdy zupełnie czyste. Twarde drogi z takim samym skutkiem można smarować szczotkami, maczając je stale w kubłach z ciepłą smołą.

Po pokryciu nawierzchni smołą posypuje się ją piaskiem lub grysikiem. Do tego używa się materiału gruboziarnistego, który osiada w smole. Pod wpływem ruchu zostaje on wciśnięty w powłokę i częściowo zgnieciony. Drobnoziarnisty piasek łączy się również ze smołą, lecz następnie wiatr zmiata go z drogi wraz ze smołą.