Bitumowanie dróg bitumem naftowym
Do bitumowania nawierzchni bitumem naftowym w Holandii przeważnie używany bywa Sprameks. Jest on twardszy od smoły i posiada trwalsze właściwości. Zmiany temperatury, jak również wilgoć nie wywierają na niego wielkiego wpływu. Jest za to trudniejszy do obróbki. W czasie lata, kiedy jest ciepło, robota nie nastręcza specjalnych trudności, natomiast podczas chłodniejszej pogody wymaga dużej ilości materiałów opałowych i sprawnego wykonania. Sprameks jest znacznie twardszy od smoły (należy do półtwardych gatunków bitumu) i wymaga dzięki temu znacznie silniejszego podgrzewania. Ażeby nadać mu większy stopień płynności, musi być doprowadzona temperatura do blisko 180° C. Odpowiednia płynność jest konieczną, aby móc rozprowadzać Sprameks w cienkiej warstwie po całej powierzchni drogi. Pokrywająca powłokę warstwa bitumu musi być przede wszystkim bardzo cienka. Na szorstkie drogi tłuczniowe spotrzebowuje się maksimum do 2,5 kg. na 1 m2. Przy ponownym smołowaniu wystarczy 1 kg. Sprameksu na 1 m2 powierzchni. Na nawierzchnie asfaltowe dostateczną jest już ilość 0,75 kg. na 1 m2.
Do bitumowania dróg po raz pierwszy Sprameks mniej się nadaje. Trudno nim powlec powierzchnię drogi pokrytą kurzem lub wilgocią; zwija się bowiem i nie chce przywierać do tłucznia.
Zasadniczo daleko lepiej smołować drogę pierwszy raz zwykłą smołą. Następnie, kiedy już powłoka pokryta była raz bitumicznym lepiszczem, można przy następnym bitumowaniu użyć z powodzeniem ekonomiczniejszego Sprameksu. Zamiast smoły można w tym samym celu stosować także emulsję asfaltową.
Pokrywanie dróg betonowych Sprameksem daje również dobre rezultaty. Przed bitumowaniem należy powierzchnię betonową wyczyścić i zmyć z niej tak zwane „mleko betonowe”, aby Sparmeks mógł dobrze przylgnąć do powłoki. Przed samem sprameksowaniem droga musi być znów dobrze zamieciona. Następnie wylewa się podgrzany bitum i starannie rozsmarowuje po powierzchni specjalnymi gumowymi smarowaczkami, aby uniknąć nagromadzenia się w pewnych miejscach zbyt dużej jego ilości lub przeciwnie – tworzenia się miejsc o warstwie za cienkiej.
Bezpośrednio po smołowaniu posypuje się drogę drobnym grysikiem lub żwirem na grubość 7 – 10 mm. Jeśli rozporządza się walcem parowym, pożądane jest i pożyteczne lekko tę warstwę uwałować, raz po niej przejeżdżając walcem. Szczególniej wskazane jest to przy drodze o małym ruchu.
Zbyteczna ilość materiału odłącza się od powłoki w ciągu paru dni i stacza się po za brzegi drogi. Dobrze jest zatem zamiatając, przesypywać go ku środkowi, aby w ciepłe dnie i przy silnym ruchu, znów w pewnej ilości został wciśnięty w warstwę Sprameksu.
W ten sposób otrzymuje się kilkumilimetrową warstwę, składającą się z miału kamiennego i bitumu, która tworzy mocną, twardą i ścisłą powłokę ochronną. Po zużyciu się musi być odnowiona. Przy dużym ruchu robi się to co rok, przy słabszym i niezbyt ciężkim może wytrzymać nawet 2 – 3 lat. Sprameks posiada przenikanie od 190 – 200, a ciężar gatunkowy 1.03.
Do bitumowania dróg sposobem mechanicznym istnieją w handlu rozmaite maszyny, ale żadna z nich nie jest doskonała. Maszyny do skrapiania (polewania) nawierzchni posiadają jedną zasadniczą wadę, że w zimne dnie zapychają się w nich przewody rurowe lub węże gumowe. Maszyny te nie posiadają urządzeń tłoczących (pomp), bitum więc wylewa się tylko dzięki własnej sile ciężkości, przez co z powodu braku ciśnienia wytwarza się niewystarczający odpływ jak tylko materiał zacznie stygnąć. Być może przyszłość przyniesie nowe wynalazki, odpowiadające wymaganiom prostoty i taniości.