Gudron cz. 7

Mastyks w tej postaci, w jakiej z fabryki wychodzi, nie nadaje się do użycia, gdyż wysoki procent bitumu, jaki zawiera, czyni go mało odpornym na wpływy atmosferyczne i zużycie. Mięknie więc pod działaniem słońca, a pod wpływem mrozu rysuje się, natomiast w miejscach osłonionych przed powyższymi czynnikami, szybko się ściera. Należy zatem mastyks przygotować odpowiednio do tego celu, jakiemu ma służyć, tam więc, gdzie w grę wchodzi wyższa temperatura, dodaje się do mastyksu żwiru, którego ilość dochodzić może 30—40% (w okolicach podrównikowych nawet 50%), natomiast dla uodpornienia go na działanie mrozu używa się dodatku z twardego gudronu.

Żwir musi być czysty, suchy, ostry, o wielkości ziarn 3—5 mm średnicy. Do najlepszych należy żwir z niezwietrzałego bazaltu, który dzięki swej wielkiej twardości i gęstości odznacza się największą wytrzymałością; następnie wchodzą w rachubę żwiry: granitowy, porfirowy, kwarcowy i in.

Żwir rzeczny, zawierający miękkie kawałki wapienia lub innej skały, które się pod wpływem temperatury gotowania w kotle rozpadają — nie nadaje się tu do użycia.

To Cię zaciekawi:

– Solary Rzeszów