Gudron cz. 9
Topienie mastyksu i preparowanie go żwirem względnie gudronem odbywa się na budowie w małych kociołkach stojących, albo w większych cylindrycznych, urządzonych do przewożenia, temperaturę w nich doprowadza się do około 150” C, przy czym mieszadłami utrzymuje się masę w ciągłym ruchu, by przez to zapobiec osiadaniu się żwiru na dnie, lub przypalaniu się asfaltu do boków kotła. Wzajemny stosunek ilościowy, w jakim mastyks miesza się z dodatkami, zależy od:
- ilości zawartego w mastyksie bitumu;
- od właściwości (pochodzenia) tegoż;
- od celu, do jakiego mastyks ma być użyty;
- od klimatycznych stosunków miejscowości, w której będzie
- asfalt wykonany;
- od tego, czy znajdzie on zastosowanie na wewnątrz, czy też na wolnym powietrzu i t. p.
Im większą ilość gudronu zawiera masa, tym wrażliwszą staje się ona-na działanie słońca, dlatego to w okolicach południowych dodaje się stosunkowo znaczny procent piasku względnie żwiru, który czyni asfalt sztywniejszym i odporniejszym na ciepło, na odwrót w północnych okolicach dodaje się więcej gudronu, by masa nie pękała pod działaniem mrozów.
To Cię zaciekawi:
– autoholowanie